In de tweede aflevering van de podcast-serie ‘Mijn Tilburgse, feministische voormoeders’ vraagt Sanne zichzelf af hoe belangrijk het is om op te worden genomen in de geschiedschrijving. Die vraag bespreekt zij
met Tilburgse lesbische feministes Mo van Bavel en Marjo Hoogzaad. Mo van Bavel begon in de jaren tachtig als stagiaire bij het Vrouwencentrum en is daar vervolgens nooit meer weggegaan: op dit moment werkt zij nog steeds bij de opvolger van het Vrouwencentrum,
Feniks. Ze vertelt over hoe zij als lesbische vrouw een plek vond binnen de Tilburgse vrouwenbeweging.
Daarnaast spreekt Sanne met Mo over hoe zij als lesbische vrouw herkenning vond in de geschiedschrijving. Lesbische vrouwen ontbreken in archiefcollecties en in de geschiedschrijving. Hoe kan dat? Marjo Hoogzaad, Tilburgse lesbische feministe die
vooral actief was binnen Lesbisch Kruit, een radicale lesbische vrouwengroep in Tilburg, geeft daar een eerste antwoord op. Betekent het, als je geschiedenis niet is vastgelegd op papier, dat je wordt vergeten in de geschiedschrijving? En wat zijn
de gevolgen daarvan voor huidige lesbische vrouwen? In deze aflevering vindt Sanne antwoorden op die vragen en wordt ze daarnaast geconfronteerd met nog meer groepen in de samenleving die vergeten worden in de archiefcollecties.
Beluister hieronder aflevering 2: No documentes, no history?. De podcast is ook te horen op o.a. Springcast, Spotify en via www.regionaalarchieftilburg.nl. Aflevering
3 is vanaf 14 februari te beluisteren. Ben je enthousiast of wil je reageren? Laat dan een berichtje voor Sanne of ons achter onderaan de blog. We kijken ernaar uit om jullie reacties te lezen.
Afbeelding Brabants Lesbies lentefeest: Vrouwenkrant Tilburg 6e jaargang, nr. 2, maart 1982.
